در سکوت دلنشين نيمه شب
ميگذشتيم از ميان کوچه ها
رازگويان، هر دو غمگين، هر دو شاد
هر دو بوديم از همه عالم جدا.

                                      تکيه بر بازوي من مي داد گرم
                                      شعله ور از سوز خواهش ها تنش
                                      لرزشي بر جانم مي ريخت نرم
                                      ناز آن بازو به بازو رفتنش!

در نگاهش با همه پرهيز و شرم
برق مي زد آرزويي دلنشين
در دل من، با همه افسردگي
موج مي زد اشتياقي آتشين.

                                        زير نور ماه دور از چشم غير
                                        چشم ها بر يکديگر مي دوختيم
                                        هر نفس صد راز مي گفتيم و باز
                                        در تب نا گفته ها مي سوختيم.

نسترن ها از سر ديوار ها
سر کشيدند از صداي پا ما
ماه مي پائيدمان از روي بام
عشق مي جوشيد در رگ هاي ما

                                       سايه هامان مهربان تر بي دريغ
                                       يکديگر را در بر داشتند
                                      تا ميان کوچه اي با صد ملال
                                      دست از آغوش هم برداشتند!

باز هنگام جدائي در رسيد.
سينه ها لرزان شد و دل ها شکست
خنده ها در لرزش لب ها گريخت
اشک ها بر روي رويا ها نشست!

                                         چشم جان من به ناکامي گريست
                                         برق اشکي در نگاه او دويد
                                         نسترن ها سر به زير انداختند!
                                         ماه را ابري به کام خود کشيد.

تشنه تنها خسته جان آشفته حال
در دل شب مي سپردم ره خويش
تا بگريم در غمش ديوانه وار
خلوتي مي خواستم دلخواه خويش!                فریدون مشیری