بوي باران مي دهد باز ،لحظه هاي خداحافظي/ سلام بده به شب، به خواب،دم دماي خداحافظي/ چقدر معصومانه واژه ها را طي کرديم/ حالا رسيديم به آخرين هجا هاي خداحافظي/ چشم هايم را موقع رفتنم خوب نگاه کن/ ببين چقدر سخت است براي من خداحافظي/ حالا که دارم مي روم واژه ها هم گريه مي کنند/ نگاه کن چه عالمي دارد اين گريه هاي خداحافظي/

  ندانستم که من کيستم,ولي دانستم تو کي هستي,ندانستم که عاشق کيست
ولي دانستم عشق چيست,احساس نکردم شب و روز ميگذرد ولي احساس کردم اين تويي که ميگذري,دستهايم را باز خواهم گذاشت تا تو را در اغوش بگيرم.
قلبم را خواهم بست تا هيچکس ديگري وارد ان نشود,چشمانم را خواهم بست تا تصويري به غير از تصوير تو در ان نقش نگيرد.
ندانستم زمستان کي گذشت,ندانستم بهار امد,ندانستم بهار هم دارد ميرود
فقط دانستم اين ما هستيم که مانده ايم و گذشتن هارا تماشا ميکنيم,تماشا ميکنيم و براي روزهايي که رفته و بر نميگردد اشک ميريزيم ,ندانستم دستانم بهم ميرسند دانستم دستانم به تو نميرسند,بعد از همه ي ندانسته هايم دانستم که دوست داشتن تو تنها چيزي است که تا اخر عمر خواهد ماند و من دوست دار توام و
دانستم که عشقم تنها براي توست......

سلامم به دلهایی که چونان عتیقه ها پر ارزشند... 
ترنم ....
ما در لحظه
ما در لحظه افتادن یک برگ زرد متولد شدیم
و تولدمان را با شکستن چند شاخه گل یاس جشن گرفتند
و تنها ما بودیم که به سوگ برگ ها نشستیم
و با تمام کوچکیمان گریستیم روزها گذشتند وثانیه ها گم شدند
و ما فکر کردیم بزرگ شده ایم ویادمان رفت که نباید برگهای زرد را لگد کرد
و فراموش کردیم که یاسها را نباید چید و .........
و ما ماندیم و یک بغل تنهایی
و ما ماندیم و یک سبد خاطرات سبز گذشته
و یک روز آرام و بی صدا .
گلدان های عاطفه مان ترک برداشت در به سوی حقیقتی تلخ گشوده شد
و برگ زرد دیگری بر زمین افتاد .................

آشنایی غریب من سلام :

                                  به نام او که آنقدر آه کشیدم تا تو را برایم فرستاد

آشنایی غریب من سلام :

زیبای من ای تنها دلیل رد کردن هر دلیل و ای تنها بهانۀ آوردن هر بهانه امروز بدجوری دلم هواتو کرده بود هوای آن نگاه عاشقانه ات یا آن زمزمه های معصومانه ات هیچ بهانه ای نبود برای نوشتن جز دلتنگی ، بیاد دیروز عاشقیمان می نویسم دیروزی که مرا بیش از غرورت دوست میداشتی اما امروز که راه دشوارتر شده غرورت را بر من ترجیح میدهی نازنینم من مدتهاست که بی دلیل دوستت دارم اما نه مثل لیلی نه مثل شیرین بلکه مثل خودم به جرأت می گویم "خیلی بیشتر از دوست داشتن تو دوستت میدارم " نازنینم مدتهاست که رفته ای ولی هنوز هم باور نکرده ام که دیگر نازنین من نیستی هنوز هم باور نکرده ام دوری ضریح نگاهت را هنوز باور نکرده ام با رفتنت تمام رویاهای عاشقانه ام را درو کردی نازنینم دلم تنگست برای خودت ، جادوی صدایت ، سرزنشت و هر چه جز سفرت نازنینم دلم می خواست یه جوری زندگی کنیم که آدما بهش میگن عجیب ، فقط به تو سلام بدم ، فقط با تو حرف بزنم ، فقط واسه تو دعا کنم ، فقط تو چیز یادم بدی ، دستم فقط توی دست تو باشه ، فقط تو صدام کنی ، بجاش تو هم فقط مال من باشی ، ولی افسوس .......... کسی که هر روز بیشتر از دیروز دوستت دارد .

یک شبی مجنون نمازش راشکست

بی وضو در کوچه لیلا نشست

عشق آن شب مست مستش کرده بود

فارغ از جام الستش کرده بود

سجده ای زد برلب درگاه او

پر زلیلا شد دل پر آه او

گفت یارب از چه خوارم کرده ای

بر صلیب عشق دارم کرده ای

جام لیلا را به دستم داده ای

وندر این بازی شکستم داده ای

نشتر عشقش به جانم می زنی

 راستش تو اين چند روز جز لباس تن خودم و ديگران چيز ديگري سياه نبود. روز جز لباس تن خودم و ديگران چيز ديگري سياه نبود.

تا حالا مرگ رو حس نکرده بودم.

 هميشه شنيده بودم فلاني فوت کرد? اون يکي مرد.

 اما هيچوقت کسي که با من نزديک بود? نرفته بود.

مرگ عجيبه? اسرار آميزه? اما به هيچ وجه سياه نيست. شايد آبيه با يه کم بنفش قاطيش? اما سياه نيست. نميدونم.

 شايد سهراب هم همين نظر رو داشته? چون اون هم به هيچ وجه مرگ رو سياه نديده.

 مرگ واسه سهراب هم يه جور ديگه است.

 خيلي ظريف و من فکر مي کنم حتي تا حدي رمانتيک و عاشقانه .و شايد هم اين طرز فکر من?

 اثرات صدها احساس عجيب و غريب و متفاوتيه که من تو اين 10 روز دائم و لحظه به لحظه تجربه ميکنم.

ونترسيم از مرگ ...

مرگ پايان کبوتر نيست

مرگ وارانهء يک زنجره نيست

مرگ در ذهن اقاقي جاري است

مرگ در آب و هواي خوش انديشه نشيمن دارد

مرگ در ذات شب دهکده از صبح سخن مي گويد

مرگ با خوشه انگور مي آيد به دهان

مرگ در حنجرهء سرخ گلو مي خواند

مرگ مسئول قشنگي پر شاپرک است

مرگ گاهي ريحان مي چيند

مرگ گاهي ودکا مي نوشد

گاه در سايه نشسته است به ما مي نگرد

و همه مي دانيم ريه هاي لذت، پر اکسيژن مرگ است

است